Codzienną pracę pedagogiczną wzbogacamy o nowatorskie metody:
 

PEDAGOGIKA CELESTYNA FREINETA

Działania, które podejmujemy, mają na uwadze przede wszystkim wspomaganie wielostronnego rozwoju osobowości dziecka. Stąd pedagogika Celestyna Freineta obecna jest w naszym przedszkolu. Célestin Freinet (1896 – 1966), pedagog francuski, twórca „francuskiej szkoły nowoczesnej” (ecole moderne français). Opracował własną metodę nauczania początkowego, eliminującą podręczniki szkolne i tradycyjne sposoby prowadzenia zajęć lekcyjnych. Metoda wykorzystywała swobodną ekspresję, aktywność i twórcze działanie dziecka. Metodę swą oparł na pracy-zabawie, która najbardziej odpowiada potrzebom dzieci.
Pedagogika ta uwzględnia wszechstronny rozwój dziecka, jego potrzeby, możliwości i naturalny sposób życia. Szanuje jego indywidualność i odrębność. Uczenie i wychowanie oparte jest na dialogu, współpracy, odpowiedzialności, tolerancji, rozwijaniu wewnętrznej motywacji, samodzielnych i grupowych doświadczeniach oraz aktywnym współuczestniczeniu dzieci.
Podstawę teoretyczną pedagogiki Freineta stanowi wielokierunkowa ekspresja dziecka: językowa, literacka, plastyczna i muzyczna. Źródłem wiadomości i ekspresji dziecka jest w tej koncepcji przeżyte doświadczenie, które rzutuje na jego wypowiedź w słowie, rysunku, rzeźbie, piosence. Freinet dążył do zapewnienia maksymalnego rozwoju dziecka poprzez jego udział w różnych formach ekspresji.
Freinet poświęca również wiele uwagi problemom społecznym, które warunkują powodzenia i niepowodzenia poczynań pedagogicznych w życiu przedszkolnym i szkolnym dziecka. Jeśli chodzi o wiek przedszkolny, podstawowym założeniem wychowawczym jest – jego zdaniem – indywidualne doświadczenie poszukujące dziecka. Zadaniem nauczyciela jest stwarzanie dzieciom warunków do możliwie najszerszego stosowania doświadczeń „po omacku”. Polegają one na zorganizowaniu bogatego naturalnego środowiska, w którym dziecko zapoznaje się z otoczeniem, z rozmaitymi jego elementami, zajmuje się nimi, poszukuje.
Techniki wykorzystywane w pracy z dziećmi, oraz sposoby ich wykorzystania:

• Swobodne teksty. Technika ta ma na celu kształtowanie umiejętności poprawnego wypowiadania się, wyrażania własnych myśli i przeżyć. W przedszkolu nauczyciel ustala temat. Dzieci same układają zdania na ten temat. Tworzą opowiadanie a nauczyciel zapisuje pomysły dzieci.
• Korespondencja międzyprzedszkolna. Technika stwarza możliwość korespondowania z rówieśnikami z innych przedszkoli. Dzieci poznają zasady pisania listów, stosują małe i wielkie litery, zwroty grzecznościowe. Oprócz tego mogą wysyłać swoje rysunki, gazetki, ciekawe teksty itp. Dzięki korespondencji dzieci poznają zwyczaje innych rówieśników.

• Swobodna ekspresja plastyczna, muzyczna i teatralna. Istnieje ścisły związek między ekspresją słowną, a ekspresją plastyczną, muzyczna czy teatralną. W pracy z dziećmi inspiracją jest: muzyka, wiersz, opowiadanie, zdarzenie, wycieczka czy też przeżycie osobiste. Swobodna ekspresja ma ogromny wpływ na rozwój osobowości dziecka, uczy odpowiedzialności za swoje dzieło. Naszym zadaniem jest tworzenie klimatu i nastroju wyzwalającego chęć do uzewnętrznienia uczuć i emocji dzieci.

METODA F. FROEBLA „DARY”

Koncepcja F.Froebla oparta jest na pracy z materiałami, których dostarcza przyroda oraz z przedmiotami, jakimi są zabawki celowo stworzone przez dorosłego dla dziecka. Są to tak zwane dary, czyli materiały, które mają postać wełnianych piłeczek oraz zestawów drewnianych klocków w kształcie sześcianów, walców, graniastosłupów, a także- mozaiki, patyczki, pierścienie, i punkty. Służą dzieciom do zabaw percepcyjno- manipulacyjnych, badawczych oraz umożliwiają rozwój zdolności artystycznych. Dzieci podejmują z ich wykorzystaniem zabawy badawcze, tematyczne i konstrukcyjne, poznają świat matematyki, tworzą ornamenty. Wymienionym aktywnościom towarzyszy śpiew, ruch oraz słuchanie literatury.

Dary można wykorzystywać do ćwiczeń umysłowych i twórczych. Dzieci w zabawach swobodnych tworzą z nich:

• kształty naturalne, inaczej zwane formami życia. Są to konstrukcje, które dzieci układają z wyobraźni lub posługując się wzorem,
• kształty wiedzy to konstrukcje ilustrujące zjawiska matematyczne o charakterze arytmetycznym lub geometrycznym; dzieci układają np. pionowe lub poziome płotki, ilustrujące treść zadań matematycznych,
• kształty piękna to wzory o charakterze ozdobnym, układane jako rytmy pasowe lub wzory o charakterze gwieździstym, układane jako rozety lub powstające w układzie krzyżowym; podczas układania takich ornamentów dzieci wykorzystują zjawiska matematyczne, np.  przesunięcie równoległe, a także obroty.

METODA E. GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ, E.ZIELIŃSKIEJ

Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci. Zaplanowane działania służą wprowadzeniu nowych treści lub uporządkowaniu i ukierunkowaniu nagromadzonych doświadczeń dzieci. Głównym sposobem uczenia się matematyki jest rozwiązywanie zadań. Nie wszystkie dzieci radzą sobie z tą umiejętnością. Często napotykają trudności, zniechęcają się do wykonywania kolejnych działań, aby uniknąć przykrości. Należy dostosować więc treści kształcenia do możliwości intelektualnych dzieci. Ta metoda ma właśnie wspomagać rozwój umiejętności matematycznych dzieci i uczyć je radzenia sobie z emocjami. Okres przedszkolny to czas otwierania się ciekawskich, dziecięcych oczu na świat, czas poznawania i doświadczania. To także okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób dzieci w wieku przedszkolnym uczą się. Edukacja matematyczna metodą E. Gruszczyk – Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci a także dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole. Metoda sprzyja rozwojowi inteligencji operacyjnej dzieci, uodparnia je na sytuacje trudne i rozwija umiejętności matematyczne.

METODA WERONIKI SHERBORNE

Zwana Metodą Ruchu Rozwijającego jest metoda niewerbalną, poprawiającą komunikację dziecka z otoczeniem.Głównym założeniem jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń rozwoju.Zadaniem jej jest rozwijanie przez ruch sprawności ruchowej, świadomości własnego ciała, przestrzeni działania w niej, a także dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu. Umożliwia ona zaspakajanie potrzeb bezpieczeństwa, wzrostu i rozwoju, a także potrzeb społecznych i poznawczych. Pozwala na osiągnięcie zamierzonych efektów eliminując strach i obawę.

PEDAGOGIKA ZABAWY

Pedagogika zabawy jest metodą, która stwarza możliwości dzieciom do działania w atmosferze akceptacji i zaufania.Celem pedagogiki zabawy jest dostarczenie prowadzącemu różnorodnych pomysłów, które umożliwią świadomą i kreatywną pracę z grupą.Aktywizowanie uczniów w procesie nauczania jest obecnie uznawane za najważniejszą zasadę nauczania i uczenia się. Głównymi celami pedagogiki zabawy są: harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka, pomoc w odkrywaniu najlepszych cech dziecka.

DRAMA

Jest specyficzną metodą w nauczaniu i wychowaniu, która polega na rozwiązywaniu problemów poprzez działania w roli, poprzez uczestniczenie w fikcji dramatycznej, najczęściej improwizowanej lub opartej na tekście literackim. Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, rozwija emocje, wyobraźnię i fantazję, także elokwencję i plastykę ciała, wyrabia umiejętność współżycia i pracy w grupie.

METODA CARLA ORFFA

Głównym elementem tej metody jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych. Pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości muzycznej.

METODA RUDOLFA LABANA

Jest to metoda twórczej gimnastyki. Każdy ćwiczy to, na co ma ochotę. Nauczyciel podczas prowadzenia zajęć łączy słowa, rytm i muzykę.Zabawy prowadzone tą metodą są dla dzieci źródłem odprężenia i relaksu. Dzieci wzbogacają swoje doświadczenia związane z wyczuciem własnego ciała, ciężaru i przestrzeni, mogą swobodnie wyrażać własną osobowość poprzez ruch inspirowany muzyką.

METODA KNIESSÓW

Jest to metoda, która ma na celu kształtowanie i rozwój fizyczny dziecka poprzez ruch, muzykę, zastosowanie oryginalnych przyborów.Ćwiczenia odbywają się na wszystkich grupach mięśniowych z uwzględnieniem automasażu. Jednocześnie uwrażliwia się małe dziecko na piękno muzyki klasycznej. W metodzie tej główny nacisk kładzie się na ruch. Ważną rolę w metodzie Kniessów spełniają przybory do ćwiczeń ruchowych, przybory do wytwarzania dźwięków.

METODA DOBREGO STARTU M.BOGDANOWICZ

Metoda ta doskonale przygotowuje dzieci do czytania i pisania oraz zapobiega trudnościom w ich opanowaniu. Metoda Dobrego Startu angażuje jednocześnie wiele zmysłów, dodatkowo usprawnia koncentrację, pamięć i operacje myśleniowe. Dzięki zastosowanym ćwiczeniom stale doskonalona jest poprawna wymowa, a także rozwijany jest słuch fonematyczny np. poprzez wydzielenie sylab i głosek ze słów. Dzieci wyrabiają sobie prawidłowy nawyk trzymania i posługiwania się narzędziem pisarskim. Podczas wykonywania różnych zadań dzieci uczą się także umiejętności mieszczenia się w liniaturze podczas odtwarzania wzoru tworzącego szlaczek. Dzięki stosowaniu tej metody dziecko nabiera wiary we własne siły, odkrywa własne zdolności, jak również wdraża się do samokontroli. Metodzie tej towarzyszą piosenki i ciekawe zadania, które sprawiają dużo frajdy.

METODA PROJEKTU

Metoda projektu polega na samodzielnym inicjowaniu, planowaniu, wykonywaniu i ocenie realizacji zadań edukacyjnych. Pozwala zatem dzieciom na samodzielne rozwijanie zainteresowań, kierowanie własnym uczeniem się podczas gdy nauczyciel pełni funkcję wspomagającą, kierującą i organizującą. Projekt, to metoda w której:

• dziecko, lub grupa prowadzą badania na jakiś temat, który jest dla nich ważny i odnosi się do ich życiowych doświadczeń,

• aktywność badawcza może trwać dłuższy czas,

• dzieci planują działania samodzielnie lub w grupach,

• dzieci wybierają miejsca zajęć terenowych,

• dzieci wybierają materiały źródłowe.